Il y a encore de nombreux RH qui pensent que les media sociaux sont une mode, un caprice, un truc pour les jeunes… Tout sauf un outil RH. Nous cherchions une Fée ou un G.O… grâce au 2.0, nous l’avons trouvée !
Plus de 6000 vues pour notre petite annonce pour Fée / GO.
Plus de 120 CV reçus dont certains très (TRES) créatifs
40 candidats présélectionnés
20 candidates appelées
9 interviews qui nous ont permis de rencontrer de très très belles personnes, riches de compétences et avec lesquelles nous serons ravies de rester en contact ! Merci Jihad, Laura, Sophie, Amandine, Pauline, Aleksandra, Justine et Marie pour votre temps, votre énergie, votre enthousiasme ! Nous vous souhaitons une très happy suite de carrière !
Et… 1 Happy Fée trouvée !
Sofie devient notre Personal Assistant de rêve et son parcours enrichit Happyformance par sa maîtrise des langues (NL / FR / EN / SP), son sens de l’organisation et ses très grandes compétences pédagogiques.
Tout cela nous a pris 1 mois montre en main.
Coût de l’opération : 0€.
Vive les media sociaux, vive la presse et de Standaard en particulier qui a parlé du Bonheur au Travail au bon moment, vive le bouche-à-oreille et vive l’audace de Sofie qui nous rejoindra le 1er septembre.
Un immense et sincère merci à toutes celles et ceux qui nous ont témoigné leur intérêt, qui ont postulé, qui ont twitté, facebooké, posté sur LinkedIn notre annonce. Ce recrutement fut un vrai bonheur et c’est à vous tous qu’on le doit !
missphilomene 
Bonjour Laurence, Comme quoi recruter n’a jamais été aussi simple….. Tu as vu l’article dans De Standaard écrit par Frederik Anseel ? sinon: je te le fais lire ci-dessous je lui ai dit que je m’en étonnais beaucoup, vu qu’il te connaît et qu’il a écrit encore un livre avec Frank… bien cordialement Geert Hoogleraar arbeidspsychologie en vakgroepvoorzitter bedrijfspsychologie (UGent). Wat? Geluk is eerder een bijproduct van zinvolle activiteiten. Jobs die voldoening geven en werknemers naar waarde schatten, dat moet de focus van goed personeelsbeleid zijn.Een chief happiness officer. Mijn god, waar halen ze het? Europese bedrijven zouden steeds vaker zo’n ‘cho’ of geluksmanager in dienst hebben die geluk op de werkvloer moet verspreiden (DS 5 augustus) . Vroeger moest een personeelsdirecteur erop toezien dat tevreden werknemers in goede omstandigheden hun werk konden doen. Maar de laatste vijftien jaar is tevreden niet langer voldoende. Personeelsdirecteurs zijn al lang humanresourcesmanagers geworden. Ze moeten garanderen dat alle medewerkers geëngageerd of bevlogen zijn – lees: supergemotiveerd. Hoe je dat als bedrijf moet klaarspelen? Een legertje consultants staat klaar om je daarbij te helpen. Tegen een fikse beloning natuurlijk. Maar ook dat volstaat niet meer. Mensen moeten nu zelfs gelukkig zijn op het werk. Kolfje naar de hand van een geluksmanager? Misleidend idee. Vijf redenen waarom je vooral géén chief happiness officer in je organisatie wil. 1.Een te sterke focus op geluk nastreven maakt mensen net ongelukkig. Studies tonen aan dat mensen die als doelstelling krijgen hun geluk te verhogen, zich eenzamer en ongelukkiger voelen. Een van de redenen is dat dat je afleidt van je werk en je te veel richt op de diepte en intensiteit van je gevoelens: ‘Maakt dit werk me wel gelukkig? Zou ik niet beter een andere job zoeken?’ Mensen kunnen heel slecht voorspellen wat hen gelukkig maakt. Als je maar lang genoeg aan iemand vraagt of hij wel gelukkig is, barst hij vroeg of laat in tranen uit. 2.We overschatten de maakbaarheid van geluk. Zowat 50 procent van je geluksgevoel is erfelijk bepaald. Wijlen Luc Devos gebruikte graag de oneliner ‘Geluk is iets voor vrouwen en kinderen’ om de vraag te ontwijken of hij wel gelukkig was. Sommige mensen hebben nu eenmaal genetisch meer aanleg voor geluk dan anderen. De impact van je werk op je algemeen geluksniveau is beperkt. Mensen werken keihard om die ene promotie binnen te halen omdat ze geloven dat alles dan anders wordt. Niet dus. Zodra de promotie binnen is, verandert er gewoon heel weinig. We overschatten de impact van veranderende omstandigheden op ons geluksniveau. Al snel valt je geluksgevoel weer op het oude niveau. 3.Geluk is een bijproduct van zinvolle activiteiten. Er is een booming industrie ontstaan die mensen geluk verkoopt. Een lezinkje hier, een boekje daar, een app op je smartphone en klaar. De geluksmanager laat zich snel verleiden tot leukigheden als een koffiehoek waar je kunt tafelvoetballen of dartsen. Dat levert misschien catchy krantenkoppen op, maar zo werkt het niet. Geluk uit zich wellicht pas in de terugblik op een aaneenschakeling van bereikte doelstellingen, zinvolle bezigheden, een verschil maken voor anderen. Het effect van goede prestaties op jobtevredenheid (dus de omgekeerde richting) blijkt even groot als het effect van jobtevredenheid op goede prestaties. 4.Het onderliggende idee van de gelukstrend is een klassieker: a happy worker is a productive worker. Maar dat is een gevaarlijk hellend vlak. De paternalistische bekommernis om het geluk van de werknemer wordt onuitgesproken al snel een bekommernis om de productiviteit van het bedrijf. ‘Gelukkige werknemers zijn een derde productiever’, werd een Harvard-studie geciteerd in deze krant. Het welzijn van werknemers en economisch succes van een bedrijf kunnen inderdaad mooi hand in hand gaan. Maar hier verwordt het sturen van menselijke emoties een instrument om economische doelstellingen te bereiken. Hoe oprecht is de bekommernis om welzijn? Zolang het slechts een aantal cosmetische gimmicks betreft, gaan bedrijven graag met de nieuwste hype mee. Maar als er geherstructureerd moet worden of jobs herbekeken, toont het bedrijf dan ook nog dat het geluk van zijn medewerkers prioritair is? 5.Mensen hebben het recht om ongelukkig te zijn. Als geluk eenvoudig maakbaar is én de verantwoordelijkheid van een chief happiness officer, dan wordt het wel vervelend als jij niet gelukkig bent. ‘Zeg, waarom ben jij niet gelukkig? Je moet zelf ook wel je best doen natuurlijk.’ Klinkt absurd? Allerminst. In tal van bedrijven worden managers nu geëvalueerd op basis van de geluksscore van hun medewerkers. Als blijkt dat de medewerkers in jouw team gemiddeld een score van 65 procent rapporteren op de tevredenheidsenquête, krijg je als manager een bonus. Nog even en een overijverige manager begint alle ongelukkige medewerkers te ontslaan. HR-verantwoordelijken laten zich best niet tot overmoed verleiden door geluksprofeten. Iedereen gelukkig op het werk? Laat medewerkers zijn wie ze zijn. Als ze echt gepassioneerd zijn door hun werk, leuk voor hen. Maar het is geen verplichting. Goed personeelsbeleid is meer dan enkele leuke gimmicks. Een authentieke en systematische focus op gezond en zinvol werk waarin mensen zich gewaardeerd voelen, ook als het wat minder gaat: dat is wat telt. Als er dan toch nieuwe functies gecreëerd worden, pleit ik voor een chief people officer. Als bedrijf de mens echt centraal stellen, het kan perfect
Date: Fri, 7 Aug 2015 16:27:03 +0000 To: geert.degrande@hotmail.com
C’est bien là l’erreur de Frederik qui a mon avis n’a pas compris l’objet de la fonction de Chief Happiness Officer. Un CHO ne rend pas les gens heureux ! Déjà s’occuper de son propre bonheur est l’histoire d’une vie, alors tu imagines t’occuper du bonheur de 3, 10, 200, 1500, 5.000 personnes !! Un CHO est là pour créer toutes les conditions pour que les collaborateurs puissent construire leur propre bonheur (s’ils le souhaitent) ET être performants. C’est une approche holistique qui peut transformer une organisation et Et qui va bien au-delà de la fonction RH. Impossible d’être une CHO si la relation avec le CEO, les DG et tous les services support n’est pas bonne. C’est une fonction extrêmement sérieuse, loin du bisounours, qui a un impact business et sur le bottom Line de 1er ordre. J’entends souvent dire que le Chief Happiness Officer, c’est le côté soft des HR. C’est faux!! C’est mettre l’Homme, ses besoins et sa performance au sein des préoccupations stratégiques de l’entreprise. Et l’Homme, c’est chacun, quel que soit son niveau et son rôle (employés, managers, clients, ….). C’est une fonction qui requiert courage et sincérité. Bref… C’est tout sauf superflu.